Visible Futures
Maison Markul, Art Basel Paris, 24–26 października 2025
“Your silence will not protect you.” — Audre Lorde, The Transformation of Silence into Language and Action
Po premierze w Osace, gdzie instalacja „Wearable Art – Unseen Threads” była prezentowana w domu towarowym Daimaru Shinsaibashi jako część programu EXPO 2025, projekt przekształca się w Paryżu w „Visible Futures”. W kameralnych przestrzeniach Maison Markul powstaje instalacja, która łączy modę, rzeźbę i fotografię w spójną, wielowarstwową narrację. Nie jest to proste zestawienie trzech dziedzin, lecz ich wzajemne przenikanie: tkanina, rzeźba i obraz funkcjonują jako równorzędne media, współtworząc gęste środowisko znaczeń.
Projekt traktuje modę jako narzędzie krytyczne. Wearable art Joanny Hawrot nie pełni funkcji dekoracyjnej, lecz staje się zapisem i transmisją doświadczenia. Wzory, cięcia i ruchy ciał budują semantyczną strukturę, w której odzież ujawnia napięcia między pamięcią jednostkową a historią wspólnoty. Rzeźby Angeliki Markul nadają tej dynamice ciężar materialnej obecności, a fotografie Zuzy Krajewskiej wzmacniają relacyjny charakter projektu – nie tyle dokumentują, ile współtworzą obraz.
Odniesieniem jest jūnihitoe – wielowarstwowy strój dworu japońskiego, w którym każda warstwa ma swoje znaczenie. W Visible Futures ta praktyka staje się metodą narracyjną: warstwy funkcjonują jako poziomy czasu i sensów, pozwalając, by przeszłość, teraźniejszość i możliwe przyszłości współistniały i wzajemnie się warunkowały. W tę strukturę wpisuje się nowa postać – młoda kobieta w ciąży. Jej obecność wprowadza wymiar początku i realnej przyszłości. Jest uczestniczką procesu, która wnosi zmianę skali, tempa i wrażliwości, kierując uwagę od retrospekcji ku temu, co dopiero się kształtuje.
Paryska odsłona łączy prace z Osaki z nowymi realizacjami. Pozostaje w dialogu z Polską Szkołą Tkaniny Artystycznej i praktyką Magdaleny Abakanowicz, nie poprzez cytat, lecz poprzez świadomość tkaniny jako medium autonomicznego, zdolnego kształtować przestrzeń i relacje społeczne. Maison Markul staje się współautorem narracji: jego architektura, obecność rzeźb i układ światła definiują percepcję i determinują rytm przechodzenia przez instalację. Widzialność jest tu efektem świadomej konstrukcji, a nie gestem oczywistym.
Integralnym elementem programu będzie również performance. Choreografia – dopracowywana razem z artystkami – ma wprowadzić ciało w dialog z przestrzenią i kostiumem. Ruch będzie kolejnym medium budowania opowieści; ma podkreślić temat widzialności i transformacji oraz stworzyć chwilową wspólnotę między twórcami a publicznością.
Visible Futures proponuje wielogłosowy proces – spotkanie materii, obrazu i ciała, w którym widzialność staje się aktem sprawczym. Słowa Audre Lorde przypominają, że przyszłość wymaga działania i formy. Paryska prezentacja przyjmuje właśnie taką formę: klarowną i uważną, skierowaną ku temu, co dopiero się konstytuuje.