“Opowieści niemoralne” to składający się z trzech autonomicznych części współczesny traktat stawiający pytanie o to, czy seksualność jest dzisiaj przestrzenią wolności czy zniewolenia. Kostiumy do spektaklu zaprojektowała Joanna Hawrot.
1) Co stanowiło dla Ciebie największą inspirację podczas przygotowywania spektaklu?
J. H.: Moją główna inspiracją było nagie ciało, jego kształt i ruch. Zadaniem kostiumów było te ciała wydobyć, dać odbiorcom możliwość podglądania ich, bez pokazywania nagości wprost. Zależało mi, by kostiumy w pierwszym akcie były czyste i proste, bardzo formalne. By łączyły w sposób umowny elementy kostiumów z epoki z iluzoryczną wizją nagości. W akcie drugim odtwarzamy pewną rzeczywistość z lat 70-tych, więc wizualnie szukamy i poniekąd odtwarzamy autentyczną sytuację, także kostiumowo. W akcie trzecim kostiumem tak naprawdę jest decyzja o odłączeniu wizualnym postaci ze świata, w którym dramaturgicznie i scenograficznie się znajdują. Chciałam, by kostiumowo byli „zwyczajni”, casualowi i współcześni. Ten zabieg wprowadziłam bardzo świadomie, mając na celu podkreślenie surrealnego świata wokół bohaterów. Czułam, że im bardziej zwyczajni będą bohaterowie, tym bardziej odbiorcy będą się z bohaterami identyfikować, koncentrując się na znaczeniu opowieści trzeciego aktu. Ten wizualny kontrast pomiędzy światem a bohaterami spektaklu był dla mnie kluczowy.
2) Który moment procesu przygotowywania spektaklu był dla Ciebie najważniejszy?
J. H.: Każdy etap pracy nad tym spektaklem jest ważny i inny. Cenię sobie możliwość uczestniczenia w procesie, w którym także w kwestii kostiumów powstają zupełnie nowe i świeże rozwiązania, propozycje, które wprowadzamy do teatru po raz pierwszy. To odkrywanie i kreowanie nowych wizualnych wartości jest dla mnie absolutnie najważniejsze w tym procesie.
3) Jak definiujesz bezpieczeństwo w pracy artystycznej?
J. H.: Dla mnie bezpieczeństwo w pracy artystycznej to pełne zaufanie i wsparcie ze strony wszystkich uczestników procesu. To tworzenie w poczuciu bezpieczeństwa, że wizja może się spokojnie rozwijać, zmieniać i ewoluować bez presji i ograniczeń.
—–
Przedstawiamy opowieść o osobach, którym wszystko wolno, dla których najwspanialszą grą, najwyższą zasadą jest przekraczanie granic, omijanie zakazów, testowanie ograniczeń. To opowieść, w której nie tyle można czerpać przyjemność, ile MUSI się ją czerpać, a rachunki płaci zazwyczaj ktoś inny, bo ten świat jest piękny, o, jaki piękny.
Miłosierny Pan Bóg powiódł palcem po świecie i nazwał wszystko; i rodzinę, i dom i świat, a w nim dziesięć (do piętnastu) jasnych zasad, i to, jak w tym świecie być szczęśliwym, i jak się odżegnać od grzechu tego świata, o, jak pięknego świata.
Snujemy opowieść, w której świat zaczyna się od nowa, gdzie nie będzie miejsca na żadną przemoc i ranę. Każdy jest zdany sam na siebie, nawet jeśli chodzi o cielesną przyjemność, a może zwłaszcza jeśli o nią chodzi. Słońce wstaje samo i samo zachodzi, ten świat jest piękny, o, jaki piękny.
To opowieść o domu i rodzinie, o kinie, o teatrze, o naturze. Inspiracje dla scenariusza autorstwa Weroniki Murek i Jakuba Skrzywanka stanowiły filmy Waleriana Borowczyka, transkrypt rozprawy sądowej Stan Kalifornia vs. Roman Raymond Polański z marca 1977 roku oraz materiały dokumentalne dotyczące współczesnych fetyszy.
Czym dziś są dla nas obrazy prezentujące seks, w kraju, w którym wciąż jedynym szeroko akceptowalnym miejscem do rozmowy na ten temat jest konfesjonał?
“Opowieści niemoralne” reż. Jakub Skrzywanek fot. Magda Hueckel
Aleksandra Bożek, Arkadiusz Brykalski, Michał Czachor, Grzegorz Falkowski, Andrzej Kłak, Natalia Lange, Maria Robaszkiewicz
reżyseria – Jakub Skrzywanek
scenariusz – Weronika Murek, Jakub Skrzywanek
dramaturgia – Weronika Murek
scenografia i reżyseria światła – Agata Skwarczyńska
kostiumy – Joanna Hawrot
choreografia – Agnieszka Kryst
reżyseria wideo – Ioann Maria
muzyka – Konstanty Usenko
konsultantki scen intymnych – Agnieszka Róż i Jewgienia Aleksandrowa
asystentka reżysera – Karolina Kowalczyk
asystentka scenografki – Sara Sulej
inspicjentka – Iza Stolarska
asystent kostiumografki: Damian Konopacki